"Nawałnica mieczy. Krew i złoto" George R.R. Martin - recenzja

Tytuł: Nawałnica mieczy. Krew i złoto

Autor: George R.R. Martin

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Stron: 574

Seria: Pieśń Lodu i Ognia

„Krew i złoto” to drugi tom trzeciej części jednej z najpopularniejszych obecnie powieści fantasy. W sieci krążą różne demotywatory z książkami Martina w roli głównej. Mój ulubiony to ten z kolorowymi karteczkami, które oznaczają strony, na których ktoś zginął. Nie da się ukryć, że autor uśmierca swoich bohaterów bez opamiętania :D

Ktoś mógłby uznać, że kolejny tom o wojnie będzie już nudny, ale nic bardziej mylnego, jeśli chodzi o ten cykl książek. Wprawdzie akcja w pierwszej części „Nawałnicy mieczy” trochę zwolniła, ale tylko chwilowo… Gra o tron wciąż generuje kolejne walki i pochłania ofiary.

W drugim tomie akcja nabiera tempa. Autor prowadzi dalej wątki z pierwszej części, choć ich rozwiązanie niejednokrotnie zaskoczy czytelnika (mnie zaskoczyło!). Powoli przyzwyczajam się do specyfiki tworzenia postaci przez Martina. Nie ma tutaj bohaterów, w których życiu nic się nie dzieje, a chociaż część wątków zostaje zakończona, to pojawia się jeszcze więcej nowych… To trochę utrudniało mi śledzenie akcji, bo jest przez to mnóstwo faktów do zapamiętania.

Postacią, która chyba najbardziej mnie poruszyła jest Arya Stark. Dziewczynka ta wciąż zadziwia mnie swoją siłą, mimo młodego wieku. W pierwszym tomie cyklu miała zaledwie dziewięć lat. Ta trochę „chłopczyca”, dla której walka, broń i jazda konna mają większe znaczenie niż bycie damą, bardzo przypadła mi do gustu. Podoba mi się to, że nie załamuje się tym, co na nią spada, tylko podnosi się i podejmuje wyzwanie. We wcześniejszym tomie Arya stworzyła listę osób, których nienawidzi i zamierza zabić. Teraz zaś wędruje z Ogarem, przeżywając w drodze wiele przygód, z których wymienię tylko ucieczkę, odnalezienie brata i matki zamordowanych czy darowanie życia ciężko rannemu w potyczce Ogarowi, choć on pewnie wolałby umrzeć szybko, bo z otrzymanymi w walce ranami będzie długo cierpiał. Pozostałe jej przygody znajdziecie w książce...

Wprawdzie Martin uśmiercił już kilku moich ulubionych bohaterów, ale mimo tego jestem bardzo ciekawa, co będzie dalej, więc chyba mu to wybaczę i sięgnę po kolejny tom. Zachęcam do przeczytania całego cyklu nie tylko wielbicieli George’a R.R. Martina, ale każdego, kto interesuje się literaturą fantasy. Czas poświęcony na lekturę z pewnością nie będzie stracony!

Śliwka