Tytuł: "Powiedz wilkom, że jestem w domu"
Autor: Carol Rifka Brunt
Gatunek: Literatura młodzieżowa
Liczba stron: 399
"Powiedz wilkom, że
jestem w domu" to debiutancka powieść Carol Brunt - wcześniej autorka
publikowała tylko krótkie opowiadania. Niedługo po premierze w 2012r.
"Powiedz wilkom..." zostało uznane za jedną z najlepszych książek
młodzieżowych między innymi przez "The Wall Street Journal". W 2013
zostało uhonorowane nagrodą Alex przez Young Adult Library Services
Association.
Sięgnęłam po tę powieść
ciekawa, jak autorka poradzi sobie z trudnym tematem choroby AIDS. Początkowo, mimo fragmentów recenzji z tyłu okładki, nie spodziewałam się,
że powieść będzie więcej niż
średnia. Miałam wrażenie, że będzie zbyt rozwlekła i raczej nie wzbudzi u mnie
większych emocji. Moje obawy wzmagało to, że autorka jest debiutantką.
Główna bohaterka, June Elbus, mieszka na
przedmieściach Nowego Jorku. Chodzi do pobliskiego lasu, by udawać, że żyje w
średniowieczu, w przyszłości chce zostać sokolniczką, a jej najlepszym
przyjacielem jest wujek chory na AIDS. Tak, June jest specyficzną osobą. Może
właśnie dlatego nie potrafi porozumieć się z siostrą - gdy June robiła się
coraz dziwniejsza i coraz bardziej zaprzyjaźniała się z wujkiem Finnem, Greta
była zwykłą nastolatką. Kiedy Finn oznajmia, że chce namalować portret obu
dziewczynek i w związku z tym mają spędzać u niego jedną niedzielę w miesiącu,
June jest zachwycona. Greta niekoniecznie. Niedługo po namalowaniu sióstr Finn
umiera.
Akcja książki przyśpiesza, gdy June dowiaduje się
o istnieniu niejakiego Toby’ego. Kim był dla Finna? Dlaczego wysłał zdjęcie
portretu do gazety? Dlaczego rodzina June go nienawidzi? Na te i wiele innych
pytań dziewczyna próbuje znaleźć odpowiedź.
Książki można porównać do
obrazów. Jedne to bohomazy bez żadnej wartości, tworzone bez uprzednich ćwiczeń
i przygotowania. Autor stara się coś przekazać, nieraz ma dobry pomysł, ale nie
potrafi go przedstawić. Postaci są źle zbudowane, a tło składa się z zupełnie
do siebie nie pasujących elementów. Czasem można odnieść wrażenie, że twórca
kilka razy zmienił zdanie, co chce namalować i jaki ma być tego nastrój, ale
żal mu już zamalowanego płótna i rozpoczyna na nim kolejną pracę, starając się
połączyć ją z poprzednimi. Ostatecznie dzieło nie przedstawia niczego, ale za
to ilość zmarnowanych farb jest imponująca.
W innych obrazach pierwszy
plan jest namalowany bardzo szczegółowo, postaci zostały stworzone zgodnie ze
wszystkimi zasadami anatomii, barwy dobrano do nastroju dzieła, a temat nie
jest banalny, ale… tło nie istnieje lub jest ledwo zarysowane. Widza ciekawią
postaci i temat, ale czuje niedosyt.
Obrazy, które należą do
trzeciej kategorii, były tworzone długo, nieraz wiele lat. Ich autorzy są
perfekcjonistami, bo dzieło jest dopracowane w najmniejszych szczegółach.
Czasem temat jest zupełnie nowy i wcześniej przez nikogo niewykorzystany,
czasem to niezwykła gra starymi schematami. Delikatny uśmiech kogoś z drugiego
planu, wymiana spojrzeń między postaciami – wszystko ma znaczenie. Tło było
długo i cierpliwie zapełniane detalami, które sprawiają, że obraz wygląda jak
okno do innego świata. Malarz wiedział, jak wywołać emocje towarzyszące oglądaniu
kolejnych partii obrazu, jak poruszyć widza. Takie dzieło na długo pozostaje w
pamięci.
Gdyby „Powiedz wilkom, że jestem w domu” było
obrazem, należałoby do tej trzeciej kategorii. Wszyscy bohaterowie są jak żywi
– mają swoje pragnienia, cele, mają lęki i obawy, które wpływają na ich
zachowania i relacje. Mają ludzkie wady – są zazdrośni, pełni żalu, samolubni,
ale odczuwają też ludzkie uczucia – litość, radość, smutek, rezygnację. W tym
zestawieniu przeważają negatywne emocje, bo „Powiedz wilkom…” nie jest radosną
książką. To książka bardzo melancholijna i smutna, smutek przebija się z
monologów głównej bohaterki, jej czynów i opowieści, które przywołuje, bo choć
opowieści dotyczą szczęśliwych chwil, to osoba, która je takimi uczyniła, już
nie żyje. „Powiedz wilkom…” jest powieścią o nieodwracalnej stracie, o
głębokiej miłości, rywalizacji, żalu do drugiej osoby. I pomimo tego, że akcja
toczy się powoli, to książka wręcz drży od uwięzionych na jej kartach emocji.
Obawy, jakie miałam
zaczynając „Powiedz wilkom, że jestem w domu”, nie znalazły żadnego pokrycia w
rzeczywistości. To jedna z najlepszych książek, jakie czytałam. Gorąco polecam
ją wszystkim, którzy znajdą kilka godzin czasu, by zanurzyć się w świat June
Elbus.
Zuza
