29 listopada

"Historia żółtej ciżemki" Antonina Domańska - recenzja

"Historia żółtej ciżemki" Antonina Domańska - recenzja
Tytuł: "Historia żółtej ciżemki"
Autor: Antonina Domańska
Gatunek: literatura dziecięca
Liczba stron: 190
Wydawnictwo: Siedmioróg
Cykl: Kanon literatury dziecięcej


Książka Antoniny Domańskiej „Historia żółtej ciżemki”, to powieść historyczna dla dzieci i młodzieży. Głównym bohaterem jest Wawrzuś Skowronek, który jako ośmiolatek gubi drogę w lesie i przeżywając wiele przygód dociera do Krakowa, gdzie trafia na służbę u największego polskiego kronikarza Jana Długosza. Pozwala mu to poznać samego króla Kazimierza Jagiellończyka. Wawrzuś jest obdarowany wyjątkowym talentem rzeźbienia w drewnie, czego następstwem jest terminowanie, czyli nauka zawodu, u samego Wita Stwosza. Chłopiec przeżywa też chwile grozy, gdy udaje mu się pojmać złodzieja, który był poszukiwany listem przez burmistrza, konsulów i rajców miasta Krakowa. Wawrzuś odbywa podróż do Wilna, podczas której poznaje królewicza Kazimierza, od którego dostaje tytułowe żółte ciżemki... To tylko kilka z licznych przygód małego bohatera.

Zakończenie powieści to wielkie wydarzenie, odsłonięcie ołtarza Wita Stwosza, podczas, którego jedna z żółtych ciżemek... no właśnie, nie zdradzę co się stanie. Przeczytaj, a dowiesz się co się wydarzyło. Okaże się również, czy Wawrzuś ujrzy jeszcze swoich rodziców. 

Polecam tę powieść każdemu, kto lubi powieści historyczne, ponieważ oprócz przygód głównego bohatera jest też wiele wątków historycznych, które każdy powinien znać. Przeczytaj, bo warto.

Kasia


29 listopada

"Opowieści o Świętym Mikołaju" Tamara Michałowska - recenzja

"Opowieści o Świętym Mikołaju" Tamara Michałowska - recenzja
Tytuł: "Opowieści o Świętym Mikołaju"
Autor: Tamara Michałowska
Gatunek: literatura dziecięca
Liczba stron: 94
Wydawnictwo: Siedmioróg


Książka zawiera kilkanaście niesamowitych i wciągających opowiadań o magii Świąt Bożego Narodzenia, o Świętym Mikołaju i o pomocnikach Świętego Mikołaja – elfach. Ponadto po każdym magicznym, przepięknym opowiadaniu jest zadanie, które dziecko może wykonać samo lub z dorosłymi, np. przepis na pierniczki czy opis wykonania ozdób świątecznych. Wielkim atutem tej książki są ilustracje wykonane przez Carlosa Busquets, które są piękne i kolorowe. Książeczkę polecam przede wszystkim dzieciom w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, ale i tym starszym też.

Jola


Piękne, prawda?



28 listopada

"Przygody Tomka Sawyera" Mark Twain - recenzja

"Przygody Tomka Sawyera" Mark Twain - recenzja
Tytuł: "Przygody Tomka Sawyera"
Autor: Mark Twain 
Gatunek: literatura młodzieżowa, literatura dziecięca 
Liczba stron: 318
Wydawnictwo: Wilga
Seria: Klasyka światowej literatury, tom 1

"Przygody Tomka Sawyera" to klasyk. Jeden z tych, których obecności w bibliotece możemy być pewni. Ciekawa historia, czytana od lat, która opowiada o losach tytułowego Tomka oraz jego przyjaciela Hucka Finna. Jest to opowieść o młodości, radzenia sobie z problemami i o wielkich przygodach. Bawi w różny sposób, potrafi też wzruszać. Porusza tak ważny temat więzów przyjaźni oraz odpowiedzialności. Tomek, bardzo żywy i ciekawy świata chłopiec, stawia czoła Indianom, wyprawia się po pirackie skarby i cieszy każdą wolną chwilą! Być może nie jest to uczeń wzorowy, ale jak można wyczytać między wierszami, takich omija największa zabawa. W trakcie lektury poznajemy coraz to nowych bohaterów, których przyszłość wydaje się rysować bardzo ciekawie. Historia jest na pewno piękna, a czytanie jej potrafi przenieść w najdalsze zakątki świata i wyobraźni dziecka. Dodatkowo nosi tytuł klasyka, a klasyki muszą coś w sobie mieć, żeby na to zasłużyć. Warto wspomnieć o posłowiu, które chociaż krótkie, bardzo mi się spodobało. 
To konkretne wydanie ma ładną i prostą, twardą oprawę, 318 stron i wygodną czcionkę. Jednak to czego nie można pominąć, to ilustracje. Wyglądają jak naszkicowane, a towarzyszą kilku ważnym chwilom w życiu bohaterów, zdobią też początek każdego rozdziału. Może ze względu na małą obsesję, której nie umiem się pozbyć, a próbowałam - kolekcjonuję i czytam klasyki - chcę je przetestować, sprawdzić, zobaczyć jakie odczucia przechowują i jakie mogły przechowywać. Chcę dowiedzieć się dlaczego są klasykami, czy ich wartość zasługuje na ten długowieczny tytuł. Być może nie jestem ekspertem... Ale jestem człowiekiem, a piękno książek polega na przekazywaniu tego, co cenne niekoniecznie w bardzo dosłowny sposób. Doceniam tę opowieść. Losy dzieci są czasami dużo ciekawsze od historii dorosłych, dla nich nie ma bowiem granic wyobraźni i niemożności. Dlatego polecam to wydanie, szczególnie jeśli ktoś lubi subtelne ozdoby w tekście. Jak zwykle nie chcę rekomendować jej konkretnym odbiorcom. Więc... idźcie i czytajcie, do następnej książki!

Ola

Przykładowe strony:




27 listopada

"Złoty szyfr" Jennifer Chambliss Bertman - recenzja

"Złoty szyfr" Jennifer Chambliss Bertman - recenzja
Tytuł: "Złoty szyfr"

Autor: Jennifer Chambliss Bertman

Gatunek: literatura młodzieżowa, literatura dziecięca
Liczba stron: 357
Wydawnictwo: Wilga; Grupa Wydawnicza Foksal

Seria: Pożeracze książek, tom 2


Książka ,,Złoty Szyfr” autorstwa Jennifer Chambliss Bertman bardzo mnie zaciekawiła. Jest to drugi tom serii "Pożeracze Książek". Głównymi bohaterami są Emily, która niedawno przeprowadziła się do San Francisco, i James, jej przyjaciel. Ich nauczyciel na przyjęciu w księgarni gubi kartkę z dziwną wiadomością. Przyjaciele starają się rozwikłać zagadkę tytułowego "Złotego Szyfru" i ciążącej na nim klątwy ognia. A także znaleźć powiązanie między Szyfrem a ich nauczycielem. Odnajdują na pewnym portalu internetowym dziwne wyzwanie rzucone ich nauczycielowi, które może mieć związek z pożarami. Na Emily ciąży ogromna presja spowodowana dziwnym zachowaniem rodziców i ich możliwymi problemami. Muszą więc razem z Jamesem się śpieszyć z rozwiązaniem zagadki, która może zaprowadzić ich do ukrywanego skarbu. Cały pomysł na tę książkę wydaje mi się ciekawy. Już sama organizacja Łowców Książek, do której należą główni bohaterowie, jest świetna. W książce zastosowano dużą czcionkę i wstawiono urozmaicające całość ilustracje. Sprawia to, że książkę szybko i przyjemnie się czyta.

Bartek Pałęga


24 listopada

"Wyprawa" Taran Matharu - recenzja

"Wyprawa" Taran Matharu - recenzja
Tytuł: "Wyprawa"
Autor: Taran Matharu
Gatunek: epika-fantasy
Liczba stron: 424 
Wydawnictwo: Jaguar
Cykl: Zaklinacz, tom 2


No cóż... Zaraz po przeczytaniu pierwszej części sięgnęłam po następną. Autor Taran Matharu trafił idealnie w mój gust czytelniczy, łącząc ze sobą powagę, fantazję, humor, niesamowite bitwy oraz elementy zaskoczenia. Na okładce wita nas nie kto inny, jak Fletcher we własnej osobie. Na jego ramieniu, oczywiście, siedzi jego nieodłączny, bordowy przyjaciel - demon Ignatius. Na początku książki widzimy mapę, która zdecydowanie pomaga nam wyobrazić sobie królestwo.
Mogę śmiało powiedzieć, że spokojne życie nie jest pisane Fletcherowi, ale czekając cierpliwie na rozprawę za "atak" na Didrica - wysoko urodzonego, zapatrzonego w siebie chłopaka, nadal może liczyć na wsparcie swoich przyjaciół. 
Boję się, że zdradzę za dużo, więc skupię się na samym tytule. "Wyprawa" oznacza tylko jedno. Fletcher wraz z absolwentami Akademii Vocanów i ich demonami wyruszają na wręcz samobójczą wyprawę w głąb Dżungli Orków. 
W typowy dla siebie sposób autor musiał dodać elementy polityki i spisków arystokracji Hominum. Nie ominie nas też całkowity zwrot akcji w zakończeniu, co jeszcze bardziej pobudza pragnienie przeczytania kolejnej części. Ponadto poznamy bliżej samego króla Hominum!
Mam nadzieję, że już Was wystarczająco zachęciłam do sięgnięcia po tę książkę. Bierzcie się do czytania, a ja z niecierpliwością czekam na kolejną część!

Agnieszka


22 listopada

"Łamigłówki mądrej główki" Roger Rougier - recenzja

"Łamigłówki mądrej główki" Roger Rougier - recenzja

Tytuł: "Moje pierwsze zadania logiczne (6-7 lat)",
            "Uczę się logicznego myślenia (6-8 lat)",
            "Szkoła logicznego myślenia (9-11 lat)"
Autor: Roger Rougier
Gatunek: literatura dziecięca; łamigłówki
Liczba stron: 54, 64 i 64
Wydawnictwo: Siedmioróg
Seria: Łamigłówki mądrej główki

Do obejrzenia tych książeczek skłoniła mnie wiadomość usłyszana w radio, że poziom logicznego myślenia wśród uczniów znacznie się obniżył.

W serii spodobało mi się zróżnicowanie pod względem wieku dzieci – trzy książeczki obejmujące różne roczniki od 6 do 9 lat.

Każda książeczka zawiera ponad 100 zadań logicznych, które są ułożone od najłatwiejszego do najtrudniejszego i w tej kolejności, za radą autora, należy je rozwiązywać. Są w niej wskazówki dla rodziców i nauczycieli oraz rozwiązania do wszystkich zadań. Najważniejszą radą jest zachęcanie dziecka do wysiłku umysłowego i podejmowania prób rozwiązania oraz chwalenie go nawet wtedy, gdy nie uda mu się wykonać zadania.

Zagadki i zadania logiczne rozmieszczone są na stronicach książeczek w specjalny sposób. Każda strona ma swój tytuł, rysunki i dobrane tematycznie zadania o charakterze zabawowym. Ma to na celu zmotywowanie dziecka do rozwiązania zadań.

Aby poziom logicznego myślenia naszych dzieci się podwyższył, wskazane jest wykonywanie przez nich zadań – takich jak te w serii ŁAMIGŁÓWKI MĄDREJ GŁÓWKI. Dlatego zachęcam rodziców do zakupu książeczek, a dzieci do samodzielnego rozwiązywania zadań.

elka

Przykładowe strony:





21 listopada

"Kłopotliwa wizyta" Jean Ure - recenzja

"Kłopotliwa wizyta" Jean Ure - recenzja
Tytuł: "Kłopotliwa wizyta"
Autor: Jean Ure
Gatunek: literatura młodzieżowa, literatura dziecięcaklub
Liczba stron: 208
Wydawnictwo: Jaguar

Kiedy w domu brakuje kobiecej ręki, to tak jakby brakowało filarów podtrzymujących strop. Wydaje się oczywiste, że potrzeba czegoś, co nie pozwoli runąć dachowi na nasze głowy. Może to trochę cierpkie porównanie, ale wydaje mi się, że pasuje do sytuacji głównej bohaterki tej młodzieżówki. Jest to Bitsy, bardzo rezolutna i pewna siebie dziewczyna. W porównaniu do swojej siostry nie ukrywa ona swoich emocji, dlatego niektórzy uważają ją za niesforną. Razem ze swoją siostrą Em i ojcem tworzą szczęśliwą rodzinę. Kiedyś tak nie było. Po śmierci mamy dziewczynek dom wydawał się pusty, a wszyscy pogrążeni byli w smutku. To wydarzenie jednak pozostawili już za sobą, wciąż jest żywe w ich pamięci, ale nie przeszkadza im w szczęśliwym życiu. Z pomocą ukochanej cioci wszyscy otrząsnęli się z żałoby, a szczególnie owdowiały ojciec, który z jej pomocą przetrwał ten trudny okres. Cass starała się ze wszystkich sił wychować dziewczynki. Wiele jej zawdzięczają i kochają jak własną matkę, ale Cass ma bardzo ustępliwy charakter. Nie potrafi być ostra, dlatego obowiązki domowe i odrabianie prac domowych nie zawsze były priorytetem w ich domu. Wszystko jednak uległo nagłej zmianie za sprawą Carolinie sympatii ich taty, przy której zachowuje się jak "młody chłopak, który zakochał się po raz pierwszy". Caroline to osoba bardzo szykowna, czasami oziębła, co może wynikać z tego, że nie jest tak wyluzowana jak Donald i jego córki. Mimo wszystko potrafi być miła i kocha Donalda (ojca dziewczynek) - człowieka inteligentnego, ale trochę nieporadnego życiowo. Pomimo tego, że dziewczynki nie do końca polubiły Caroline, to widząc jak bardzo szczęśliwy jest ich ojciec, starały się to zaakceptować. Niestety po pewnym czasie Caroline wprowadza się do ich domu. Dotychczasowe nawyki żywieniowe dziewczynek, ubiór itp. są negatywnie oceniane, wręcz potępiane przez Caroline, oczywiście wszystkie jej słowa wypowiadane są z całkowitym spokojem i nonszalancją. Caroline przedstawia kompletnie odmienny styl życia . Dziewczynki zdecydowanie nie są do niego przyzwyczajone. Jest to przyczyną wielu nieporozumień, w dodatku tęsknota za Cass powoduje, że Bitsy dyskretnie stara się pozbyć Caroline. Na jaki plan wpadnie dziewczynka? Oraz jak daleko się posunie, aby pozbyć się napiętej atmosfery i zakończyć tę rewolucję w jej życiu? A może zmiany okażą się dla niej pozytywne?

Myślę, że ta książka ma nam przede wszystkim pokazać, że każdy bez względu na płeć, wiek itp. ma prawo do bycia szczęśliwym. Poza tym oczywiście dostarcza rozrywki. Fabuła nie jest szczególnie skomplikowana, ale pozwala na pokazanie problemu bardzo częstego w naszych czasach, czyli akceptowania nowych partnerów naszych rodziców, opowiada o problemach z jakimi zmagają się półsieroty oraz o wpływie różnego rodzaju zmian na nasze życie. Chociaż temat jest niezwykle trudny, to w tej książce jest przedstawiony z niezwykłą łatwością i lekkością. Cała akcja zapisana jest w większości za pomocą wypowiedzi bohaterów, dlatego osoby nie przepadające za rozbudowanymi opisami uznają tę cechę za zdecydowany plus. Jeśli chodzi o walory estetyczne, to książka posiada dużą czcionkę i kolorową okładkę - uściślając dość cukierkową, ale nie dajcie się zwieść, bo treść jest naprawdę ciekawa. Pierwsza zasada czytelnika, to: nie oceniamy książki po okładce :) Jeśli lubicie książki dotykające problemów młodzieży, to zdecydowanie sięgnijcie po tę powieść.

Kinga


21 listopada

"Sekretne spotkanie" Jean Ure - recenzja

"Sekretne spotkanie" Jean Ure - recenzja
Tytuł: "Sekretne spotkanie"
Autor: Jean Ure
Gatunek: literatura młodzieżowa, literatura dziecięca
Liczba stron: 192
Wydawnictwo: Jaguar


Gdy ma się szalonych przyjaciół, to świat po prostu nie może być nudnym miejscem. Szkole wybryki stają się codziennością. Mimo, że odwaga czasami kroczy tą samą ścieżką co głupota, to z pozoru nierozważne sytuacje po pewnym czasie zaczynamy szczerze doceniać i zapamiętujemy je na bardzo długo. No, bo kto zapomni schowanie się w szafie z materiałami piśmienniczymi czy przyjście do szkoły z gniazdem na głowie? Tak właśnie wygląda życie Megan, która spędza sporo czasu ze swoją nieco zbzikowaną przyjaciółką, Annie. Megan jest bardzo rozsądna, potrafi przeciwstawić się szalonym pomysłom przyjaciółki i powiedzieć jej stanowcze "nie", czasem jednak ulega jej szalonym pomysłom. Jak można się domyślić, zazwyczaj kończą się one niepowodzeniem. 

Mimo tak odmiennych charakterów, dziewczyny łączy miłość do książek, szczególnie powieści ich ulubionej autorki, Harriet Chance. Chociaż Megan twierdzi, że tylko ona szczerze interesuje się literaturą, a Annie czyta książki tylko ze względu na łączącą ich przyjaźń. Nawet jeśli Annie nie jest prawdziwą wielbicielką tej autorki, to z pewnością doskonale zna upodobania Megan. Tak się składa, że zbliżają się urodziny dziewczyny. Annie wpada na wspaniały pomysł, ma także sporo szczęścia, bo na jednym z książkowych portali znajduje Lori - córkę pisarki, która umawia dziewczynki na spotkanie z jej mamą. Megan jest wniebowzięta prezentem od Annie, zachowuje jednak powściągliwość. Sytuacja ta wydaje jej się trochę nieprawdopodobna i nierealna. Daje się jednak namówić na spotkanie. Jej wątpliwości na krótką chwilę zostają rozwiane, gdy na miejscu spotkania pojawia się kobieta o miłym uśmiechu i włosach zdobionych paskami siwizny. Harriet robi dobre wrażenie na dziewczynkach. Jest otwarta, wrażliwa i troskliwa, poza tym wydaje się doskonale rozumieć problemy Megan. Zachowuje się jak jej bratnia dusza. Niestety, zdecydowany niepokój wzbudzają wypowiedzi pani Chance, które czasem są bardzo wymijające, a czasem aż nadto szczegółowe. Zdaje się, że Megan zna życie prywatne oraz fabułę książek Harriet o wiele lepiej niż ona sama. Z początku próbuje to sobie tłumaczyć swoją własną niewiedzą lub zmęczeniem pisarki, ale z biegiem czasu całe to spotkanie robi się coraz dziwniejsze, a Megan ma naprawdę złe przeczucia.

Jeśli chodzi o akcję tej powieści młodzieżowej, to skupia się ona głównie na przyjaźni Megan i Annie, pojawiają się jednak fragmenty wpisów z pamiętnika Rachel - 16-letniej siostry Annie. Jest to niezwykle aktywna fizycznie nastolatka. Jest także arogancka i władcza. Patrzy na większość ludzi z góry, co niektórzy tłumaczą jej trudnym wiekiem. W swoim pamiętników opisuje sytuacje ze swojego życia, od sporów z siostrą po jej zauroczenie chłopcami. Książka wypełniona jest prostymi, ale ekspresyjnymi rysunkami. Tak jak w przypadku "Kłopotliwej wizyty", książka skierowana jest głównie do nastolatków, którym w szczególności polecam tę książkę, i porusza w bardzo lekki i niewymuszony sposób problem internetowych znajomości oraz przyjaźni. 

Kinga


17 listopada

"PAX. Zaraza" Asa Larsson i Ingela Korsell - recenzja

"PAX. Zaraza" Asa Larsson i Ingela Korsell - recenzja
Tytuł: "PAX. Zaraza"
Autor: Asa Larsson i Ingela Korsell
Ilustracje: Henrik Jonsson
Gatunek: urban fantasy
Liczba stron: 215
Wydawnictwo: Media Rodzina
Seria: PAX, tom 7

Niespełna rok temu mój czytelniczy światek wypełniły powieści dwóch utalentowanych, szwedzkich pisarek i ich przyjaciela-rysownika. Skradły one moje serce. Pokochałam tych niecodziennych chłopców, którzy są istnym magnesem na wszelakie kłopoty oraz zagadkowość tej serii. Nawet Iris, która z początku była bardzo podejrzana, zasłużyła sobie na moje uznanie i wreszcie ją polubiłam. Jej przeszłość wciąż jest bardzo tajemnicza i chroniona niczym wejście do skarbca. Uważam, że kryje się za tym bardzo ciekawa historia, dlatego postaram się cierpliwie poczekać na odpowiedni moment. Jak sami widzicie, sięgając po siódmy tom tej serii byłam nastawiona bardzo pozytywnie i z pewną dawką tęsknoty. Cieszę się, że mogłam jeszcze raz być świadkiem przygód Alrika i Viggo oraz znaleźć odpowiedź na nurtujące mnie pytania. W szczególności na jedno. Chyba mogę uchylić rąbka tajemnicy? W tej części dowiadujemy się, kto tak naprawdę skrywa się pod mianem Czarnej Czarownicy, która knuje i stara się unicestwić chłopców od samego początku ich przygód.

W Mariefred zbliża się Wigilia Bożego Narodzenia. Ludzie spędzają czas na świątecznych zakupach, strojeniu choinek, itp. W domu Andersa i Layli (którzy opiekują się Vigg'iem i Alrikiem) atmosfera staje się bardzo rodzinna, za sprawą ich synów Maxa i Tareka, którzy przyjechali na święta. Przyznam, że od razu mnie zaciekawili i zjednali sobie moją sympatię. Tak samo podziałali na chłopców, którzy pokochali ich charakter i zamiłowanie do psot. W bardzo krótkim czasie uznali ich za swoich braci, mimo że nie łączyło ich żadne pokrewieństwo. Niestety, wszystko co dobre, szybko się skończyło. Miasteczko nawiedza zaraza i mąci dotychczasowy spokój. W międzyczasie dochodzi do zastawienia pułapki na impa z czapką, który może wyjawić Iris tożsamość czarownicy. Impy są śmiertelnie niebezpiecznymi urwisami, dlatego złapanie go nie będzie należeć do najłatwiejszych.

Myślę, że ta książka jest swego rodzaju ciszą przed burzą, dlatego z niecierpliwością czekam na następną część, która z pewnością pozwoli zbliżyć się bardziej do nurtujących odpowiedzi i zaskoczy nas jakimś zwrotem akcji. Może w końcu dowiemy się czegoś o przeszłości Iris i planach Czarnej Czarownicy? Przekonamy się, gdy zostanie wydana następna część pod tytułem "Biały wąż". Serdecznie polecam przeczytanie tej książki wszystkim fanom PAX. Obiecuję, że się nie zawiedziecie. Jeśli jednak czytasz tę recenzję, a nigdy nie spotkałeś się tą serią, to gorąco polecam i odsyłam do pierwszej części. Książki czyta się bardzo szybko, a komiksowe ilustracje powodują, że bardziej wczujecie się w klimat tej serii. Poza tym są niesamowicie przyjemne dla oka, szczególnie dla fanów wytwórni takich komiksów, jak DC czy Marvel.

Kinga


16 listopada

"Kajtuś czarodziej" Janusz Korczak - recenzja

"Kajtuś czarodziej" Janusz Korczak - recenzja
Tytuł: "Kajtuś czarodziej"
Autor: Janusz Korczak
Gatunek: literatura dziecięca
Liczba stron: 218
Wydawnictwo: Siedmioróg

Seria: Kanon literatury dziecięcej


Chyba nie ma człowieka, który nie znałby Janusza Korczaka, wspaniałego pedagoga i przyjaciela dzieci. Każdy też z pewnością przeczytał przynajmniej jedną z jego pięknych, mądrych książek. 
Tytułowy bohater książki, Kajtuś - Antoś, to chłopczyk bardzo skory do figlów. Nie wszystkie kończą się dobrze, ale Kajtuś, jak to dziecko, uwielbia psoty. A to zakłada się z kolegą, że w dwunastu sklepach zrobi zakupy bez pieniędzy, a to upiera się, że nie on zrzucił śledzia na głowę gospodarza domu, a to znów dzwoni do drzwi i ucieka, zanim ktoś otworzy, aż wreszcie schował się babci i niechcący zamknęła go w piwnicy, gdzie szukał po ciemku sezamu skrywającego  prawdziwe skarby... Oj, utrapienie z tym chłopakiem. Opinia łobuza przyczepiła się do niego jak rzep do psiego ogona i nawet jeśli stara się być grzeczny, zawsze coś się złego wydarzy.

Kajtuś uwielbia bajki, które opowiada mu babcia. Tylko trudno zrozumieć, co w nich jest prawdą, a co nieprawdą. Kajtuś chciałby wszystkiego spróbować, sam sprawdzić, znaleźć odpowiedzi.

"Leży Kajtuś w łóżku.
Oczy ma zamknięte.
Myśli:
„Co to znaczy, że dziadek był w gorącej wodzie kąpany? Dlaczego babcia mówi, że nie można wiedzieć, co pies myśli? Dlaczego dzikie wino? Mówiła babcia, że dzikie wino to zwyczajne liście trujące, nawet nie pokrzywa, więc dlaczego dzikie?”.
Nieprzyjemnie zawsze prosić, żeby wytłumaczyli. Czasem chcą, czasem nie chcą powiedzieć. A jak nie chcą, to tak pokręcą, poplączą, że nie można zrozumieć.
Aż złość bierze."

Jak to się stało, że Kajtuś został... czarodziejem? Nie zdradzę, bo warto przeczytać o tym samemu.

Korczak w postaci Kajtusia namalował czytelnikowi obraz typowego dziecka, z bujną wyobraźnią i mnóstwem pomysłów na zabawy z kolegami, ciekawego świata aż do bólu. W prosty sposób, za pomocą krótkich zdań, pokazał jego psychikę, emocje, tok myślenia. To aż niesamowite, że dorosły człowiek tak świetnie potrafił oddać wszystko, co dzieje się w dziecku.

Polecam książkę do wspólnego czytania z dziećmi lub młodszym rodzeństwem. Zawiera wiele mądrości, idealnych do rozmów z dzieckiem na poważne i czasami trudne dla nich tematy.

Zoja


15 listopada

"Rozgrywka" Jenn Sterling - recenzja

"Rozgrywka" Jenn Sterling - recenzja
Tytuł: "Rozgrywka"
Autor: Jenn Sterling
Gatunek: literatura młodzieżowa
Liczba stron: 297
Wydawnictwo: Sine Qua Non
Cykl: The Perfect Game, tom1


Autorka zajęła się pisaniem książek, gdy zwolniono ją z pracy. Czy wyszło jej to na dobre? Czy ma talent literacki? Po lekturze pierwszego tomu serii The Perfect Game myślę, że jest świetna w tym, co robi.

Książka Jenn Sterling pt.: „Rozgrywka” to młodzieżowa powieść zawierająca wątek miłosny. Głównymi bohaterami są Jack Carter – baseballista i uczeń liceum - oraz Cassie Andrews. Cassie jest pasjonatką fotografii i wiąże z nią swoją przyszłość. Jack to utalentowany zawodnik, który dostaje propozycję grania w najlepszej młodzieżowej lidze.

Losy głównych bohaterów splatają się ze sobą. Zakochują się w sobie, ale czy ta miłość przetrwa?
On na każdym meczu otoczony jest fankami, a ona dostaje pracę w Nowym Yorku. Pojawia się Chrysle, która postanawia, że Jack zostanie jej mężem...
Jack zostaje powołany do zawodowej ligi. Z daleka od Cassie. Jednak gra w tej lidze to jego marzenie i cel, do którego dążył od małego dziecka, kiedy to dziadkowie zapisali go na zajęcia sportowe.

Główni bohaterowie przeżywają w swoim życiu wiele przygód, czasem zabawnych, czasem niebezpiecznych. Jak to wszystko się skończy? Przeczytaj, a na pewno nie będziesz żałować, że poświęciłeś wieczór na tę książkę.
Polecam na jesienne wieczory dla każdego, kto lubi lekkie i przyjemne powieści.

K@te


11 listopada

"Początek" Taran Matharu - recenzja

"Początek" Taran Matharu - recenzja
Tytuł: "Początek"
Autor: Taran Matharu
Gatunek: epika - fantasy
Liczba stron: 420
Wydawnictwo: Jaguar
Cykl: Zaklinacz, tom 1


Po tę książkę sięgnęłam, ponieważ zawsze dobrze czułam się czytając fantastykę. Zaledwie otwierając ją można dostać się do odległej krainy i przeżywać najwymyślniejsze przygody razem z bohaterami.
Autor książki potrafi popisać się niesamowitą wyobraźnią, tworząc ciekawe wątki oraz niesamowite zwroty akcji. Warto również wspomnieć, że jest to powieść z Wattpada, która w pół roku zyskała aż 3 miliony czytelników!

Cała akcja rozgrywa się w królestwie Hominum, gdzie poznajemy młodego Fletchera i śledzimy jego przygody. Jak to zwykle na początku książek, nasz główny bohater myśli, że jest całkowicie przeciętnym, normalnym człowiekiem. Później okazuje się, że to nie tak, jak Fletcher myślał. Z biegiem wydarzeń poznaje nie pałającą do niego przyjaznym nastawieniem elfkę oraz rozgoryczonego krasnoluda. Połączyła ich fascynująca historia, która nie pozwoli Wam się oderwać od książki. Muszę również wspomnieć o zagrożeniu ze strony orków, z którymi Hominum prowadzi wojnę od wielu lat, a zaklinaczy, którzy są najistotniejsi w walce z nimi, jest coraz mniej.

Książka przepełniona jest humorem i pokazuje prawdziwe, przyjacielskie więzi. Bardzo ciekawie opisane są sytuacje polityczne w królestwie. Rozdziały nie są długie, ale kończą się w takich momentach, że od razu chce się czytać następny. W pewnej chwili fabuła rozwija się tak szybko i emocjonalnie, że czytelnik jest przepełniony falą najróżniejszych uczuć. 

Ta książka spodoba się nie tylko osobom, które kochają fantastykę. Siedząc w pracy, w szkole lub jedząc kolację czytelnik zastanawia się, co będzie się działo dalej. Zdecydowanie jest to książka godna polecenia.

Agnieszka


07 listopada

"Dziwna i taki jeden" Meagan Brothers - recenzja

"Dziwna i taki jeden" Meagan Brothers - recenzja
Tytuł: "Dziwna i taki jeden" 
Autor: Meagan Brothers 
Gatunek: literatura obyczajowa
Liczba stron: 330
Wydawnictwo: Grupa Wydawnicza Foksal; YA!

W tej książce mamy do czynienia z historią pozornie zwykłą, opowiadającą o losie dwojga nastolatków, Roryego i Luli. Są to przyjaciele, dzielący zainteresowania, poglądy, szkołę, a także myśl, że nie są do końca tacy, jak wszyscy. Każde z nich boryka się z problemami, pasującymi do współczesnego świata, łącznie z trudnym tematem jakim jest alkoholizm czy tożsamość seksualna. Książka, jako opowieść spodobała mi się. Nie znalazłam tam lektury jak z podręcznika, lecz na pewno dobrą historię o pasji i znaczeniu, o przeciwnościach losu i ich pokonywaniu. Stosunkowo łatwa do przeczytania, pozwala polubić czy nawet pokochać dwójkę głównych bohaterów, rozśmiesza, ale także zmusza do łez i ogólnie określiłabym ją mianem przyjemnej. 

Fabuła czasami zaskakuje, zawiera też dużo przemyśleń i myślę, że znajdą się odbiorcy tej powieści wśród wszystkich kategorii wiekowych. Lubię podejmowanie tematu przyjaźni czy miłości, bo każdy widzi ją inaczej. Szczególnie dla nastolatków, w których gronie się znajduję, te tematy potrafią być zbyt wrażliwe do poruszania. Nie chcemy rozmawiać o niczym z obawy przed odrzuceniem czy właściwie z niewiedzy. Nie chcemy zostać skrzywdzeni, albo lekkomyślnie postępujemy, zostając ze złamanym sercem, które nie jest łatwe do posklejania. Wtedy bronimy go aż nadto. Miłość jest przecież równie piękna i niewinna, jak i niesamowicie delikatna. Lula też miała tutaj taki problem. Zaczęła pytać i zastanawiać się. Odkrywać uczucia. Podróż, którą odbyła, bardzo jej pomogła. 

Technicznie, bo o tym też trzeba napisać, książka ta ma bardzo wygodną czcionkę i liczy sobie 330 stron. Mam wrażenie, jak przy wszystkich książkach, że każdy może ją przeczytać. Ta historia jest naprawdę jedną z przyjemniejszych. Zawiera wiele metafor i sprawia, że chce się uśmiechać. Uważam, że piękno w niej ukryte jest zdecydowanie warte przeczytania. A zatem... Idźcie i czytajcie, a kto wie, jaka przygoda zachwyci Was na następnych stronach!

Ola


06 listopada

„Wielki powrót detektywa Pozytywki” Grzegorz Kasdepke - recenzja

„Wielki powrót detektywa Pozytywki” Grzegorz Kasdepke - recenzja
Tytuł: „Wielki powrót detektywa Pozytywki”
Autor: Grzegorz Kasdepke
Ilustrator: Piotr Rychel
Gatunek: literatura dziecięca
Liczba stron: 74
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Cykl: Detektyw Pozytywka, tom 8


Po książkę sięgnęłam zainspirowana intensywnie zieloną okładką. Jak zwykle, kolejna część o detektywie Pozytywce Grzegorza Kasdepkego, nie rozczarowała mnie. Autor konsekwentnie snuje swą opowieść o wątłym ciałem, aczkolwiek nie duchem, detektywie. Treść książki tradycyjnie wzbogacają rysunki niezrównanego Piotra Rychela. Fabuła kręci się dookoła kamienicy, w której mieści się biuro detektywistyczne, i jej mieszkańców. Całą treść komplikuje zniknięcie głównego bohatera, czym najbardziej martwią się mali mieszkańcy domu. Wydarza się wiele tajemniczych zjawisk, opisanych w formie zagadek. Najbardziej spodobała mi się piąta o skarbie i mumii w piaskownicy. Autorowi udało się to świetnie powiązać z postacią wielkiego detektywa, ale nie będę zdradzać szczegółów. W końcowym etapie wyjaśnione zostają wszelkie matactwa oszustów, a odpowiedzi sąsiadom udziela zabandażowany Pozytywka. Dla mniej uważnych czytelników autor umieszcza na końcu książeczki odpowiedzi na wszystkie zagadki. Książka przeznaczona jest dla uczniów klas młodszych, ale na pewno czwartoklasiści z przyjemnością ją przeczytają. Polecam gorąco.

Elka



Copyright © 2016 Za półką z książkami... , Blogger